بسکه دشت از نقش پای لیلی ما پرگل است

گرباد از شور مجنون آشیان بلبل است

حسن خاموش از زبان عشق دارد ترجمان

سرو مینا جلوه راکوکوی قمری قلقل است

بسکه مضمون نزاکت صرف سرتاپای اوست

گرکف دستش خطی دارد رگ برگ گل است

در خراش زخم عرض رونق دل دیده ام

چشمهٔ آیینه را جوهر هجوم سنبل است

نیست کلفت تن به تشریف قناعت داده را

غنچه را صد پیرهن بالیدن ازیک فرگل است

آدمی را برلباس صوف واطلس فخرنیست

دیده باشی این قماش اکثر ستوران را جل است

همچو عمری سرو هم از بند غم آزاد نیست

حسن و عشق اینجا به پا زنجیرو برگردن غل است

با قد خم گشته از هستی توان آسان گذشت

کشتی ات گر واژگون گردد در این دل با پل است

بعد مردن هم نی ام بی دستگاه میکشی

سیف خاک من از نقش قدم جام مل است

بیدل از خلقندخوبان چمن صیاد دل

شاهدگل را همان آشفتن بوکاکل است